ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ…

..ΚΑΠΟΤΕ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ… ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΕΜΑΘΑΝ ΠΩΣ Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΚΟΥΒΑΛΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ. ΧΑΡΗ ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΙΩΘΕΙ. ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΡΗΜΑ, «ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ, ΝΙΩΘΩ». ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΤΟ ΦΙΛΤΡΟ...(ΛΕΝΕ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ ΤΟΣΟ ΜΑΛΑΚΟ ΠΟΥ ΑΝ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΣΟΦΑ..ΤΟΤΕ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙΣ ΠΟΛΛΑ..), ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΝΑ ΕΠΑΛΗΘΕΥΕΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ..ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΟΜΩΣ..

ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΙΖΩ ΔΥΝΑΤΗ…ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ... ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΕΙΜΑΙ..ΑΠΟΚΑΜΩΜΕΝΗ…ΕΞΟΥΘΕΝΩΜΕΝΗ..ΕΧΩ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ..ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ..ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΛΟΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ..ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ..ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ «Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ» ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΟΗΜΑ ΠΙΑ, ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ...

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ…ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ΚΑΙ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΞΩ… ΘΥΜΩΝΩ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ...ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ..ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΩΣ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΝΕΙΡΑ ΧΑΜΕΝΑ ΘΑ ΠΑΝΕ..ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΑΣ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ...ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ, ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΣΕ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΠΑΛΕΥΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΝΑΝ ΙΣΩΣ ΑΝΙΣΟ ΑΓΩΝΑ.. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΛΕΨΩ ΑΛΛΟ..ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ..ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΝΑ ΠΩ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ.. ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΑΛΛΟ..ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΠΑΛΕΥΩ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΜΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΛΕΙ ΜΟΥ...

...ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΥΠΑΡΚΤΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΑΤΟΡΘΩΤΑ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ...ΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΡΘΩΤΑ...ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΣΒΗΣΩ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ...ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΒΛΕΠΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΝ..ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΛΑΜΠΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ..ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΠΑΥΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΟΥΝ...ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΜΙΖΕΡΗ...ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΡΑΨΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΦΗΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ...ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ ΣΥΝΕΧΙΖΩ, ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΩ, ΒΓΑΙΝΩ ΕΞΩ...ΑΛΛΑ ΠΑΛΙ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΓΩ...

ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΚΑΝΕ ΦΙΛΟΥΣ...ΜΑ ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΩ ΦΙΛΟΥΣ?... ΑΦΟΥ ΟΥΤΕ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ...ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΟΣΧΕΘΩ ΤΙΠΟΤΑ...ΟΥΤΕ ΤΑ ΠΙΟ ΑΠΛΑ... ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ..ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ...ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ?? ΑΝ ΟΧΙ...ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ...

και....

Το ταξίδι της ζωής

   Στο ταξίδι της ζωής μου όλον αυτόν τον καιρό αισθάνομαι παράξενα, σαν να βρίσκομαι  μπροστά σε μια μεγάλη βιβλιοθήκη ενός ταξιδιού ατελείωτου, κρατώντας  στα χέρια μου ένα παλιό βιβλίο. Ανοίγοντας και διαβάζοντάς το ταξίδι της ζωής μου, το βιβλίο μου, διαπιστώνω πως το περιεχόμενό του είναι γνώριμο, είναι το παρελθόν μου, τα γεγονότα της ζωής μου. Το κρατώ στα χέρια μου, οι πληγές του παλιού ταξιδιού έχουν επουλωθεί, παρόλο που υπάρχει ακόμη άπειρος πόνος. Τοποθετώ το βιβλίο στη βιβλιοθήκη, εκεί όπου είναι η θέση του μαζί με το ταξίδι του παρελθόν. Ένα καινούργιο ταξίδι με περιμένει για  να γραφεί, έχει λευκές σελίδες, θέλει να γεμίσει με εμπειρίες όμορφες, στιγμές χαρούμενες, αγάπης, ξεγνοιασιάς, ευτυχίας, γαλήνης. Αν δεν υπήρχε το πρώτο ταξίδι μου, με άπειρο πόνο στο νεανικό μου σώμα, δεν θα υπήρχε τώρα ούτε κι αυτό. Κι αν το πρώτο είχε πόνο, δυσκολίες, λάθη, απόγνωση, αυτά δημιούργησαν το δεύτερο ταξίδι μου. Με τον ίδιο τρόπο θα δημιουργηθεί το τρίτο και πάει λέγοντας.

   Το ταξίδι της ζωής μας το έχουμε εμείς οι ίδιοι στα χέρια μας. Η εξουσία στη ζωή μας είναι τόσο μεγάλη, όσο μεγαλειώδης είναι η αγάπη του Θεού για εμάς, τα παιδιά του. Μας αφήνει ελεύθερους να τη δημιουργούμε, με εμπιστοσύνη στα χέρια του, με πίστη στον εαυτό μας, με υπομονή, με αγάπη, περνώντας μέσα από τα πιο σκοτεινά μας κομμάτια, για να βρούμε το φως, για να κάνουμε την υπέρβαση και η ζωή από μια σκέτη ταλαιπωρία να γίνει παραδεισένια.

   Το βιβλίο της ζωής μας δεν τελειώνει. Όσο κι αν μας πλήγωσαν όσοι αγαπήσαμε αληθινά και μας απογοήτευσαν, όσο κι αν μας κούρασαν οι αυταπάτες, η κουρασμένη μας καρδιά αναζητά πάντοτε κάτι καινούργιο για να βγει από τις στάχτες της. Χρόνια μοναξιάς ή εσχάτης προδοσίας και το βιβλίο της ζωής μας έχει σημάδια ψυχής, πόνου και απουσίας. Έχει αμέτρητες κενές σελίδες να γεμίσεις όσες θέλεις. Η αυγή, που ξημερώνει καθημερινά, βάζει τέλος και νικά το πονεμένο χθες. Μια νέα αρχή ξεκινά και η ζωή και πάλι σου ανήκει, χτίζεις καινούργια όνειρα με στέρεα υλικά και την κρατάς στα χέρια σου, δεν σου χρωστά νοίκι και βλέπεις ότι ο αγώνας άξιζε να δοθεί τελικά με κάθε συνέπεια και κάθε επώδυνη φθορά. Το βιβλίο της ζωής σου δεν τελειώνει!

   Ξαναδιαβάζω το βιβλίο της ζωής μου και βλέπω πως το διάβαζα αλλιώς. Ήταν λάθος οι γνώσεις της πηγής μου. Ήταν ο τρόπος που το διάβαζα στραβός. Οι τόνοι, τα γράμματα και οι λέξεις είχαν όλα αλλιώτικη σειρά. Τα έβαζα στις
θέσεις που νόμιζα ότι ήταν οι καλύτερες. Σημειώσεις πολλές δεν κράτησα. Μου ξέφυγε το νόημα και η σημασία. Θαρρώ όμως ότι έγραψα καλό επίλογο, όπως με καλό πρόλογο ξεκίνησα. Δεν πρόσεξα στίξη και δασεία.
   Ξαναδιαβάζω το βιβλίο της ζωής μου. Ξαναβάζω τις λέξεις στη σειρά, αλλάζω το σημείο της αρχής μου. Θα αλλάξω την πλοκή του τελικά, γιατί είναι τρελό στη ζωή μας να βλέπουμε μόνο λευκό και μαύρο. Ξεχνάμε ότι υπάρχει και κάτι ενδιάμεσο, το γκρι χρώμα, που δείχνει πώς είναι η ζωή. Γκρι είμαστε όλοι μαζί καθώς γυρίζεις μια σελίδα και σε περιμένει μια στιγμή που ίσως σε κόψει το χαρτί, μα ίσως και να σου αλλάξει τη ζωή. Οι απώλειες, το χρώμα που χάνεις
και δίνεις κάθε στιγμή, με μιαν αγκαλιά για κάθε χειμώνα, με χίλια χρώματα το λεπτό, θα τις προσπεράσεις, χαμογελώντας έως την αυγή. Εκείνα που σε αγκαλιάζουν απλώς, δίχως να θέλουν πολλά, χωρίς να κρίνουν το γκρι, ούτε να κλέβουν από τη ζωή κάθε φορά που αναγνωρίζεις την πιο οδυνηρή στιγμή. Θέλεις να ορίζεις το μέλλον κι έτσι αποδέχεσαι το γκρι .

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.