ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ....

ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ. ΕΛΠΙΖΩ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΤΕ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ. ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΠΡΟΣΤΟΠΑΡΩΝ ΝΑ ΜΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΩ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΔΙΟΤΙ ΟΠΩΣ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΝΗΣΙ. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΜΙΑ ΓΕΥΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΝΟΣ ΠΡΟΚΕΙΤΕ, ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΣ ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ, ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΤΩ. ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΗ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΚΑΝΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΧΗΜΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΩ ΣΕ ΚΑΜΙΑ. ΕΠΙΣΗΣ ΕΚΑΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΑΛΛΑ ΠΑΛΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΤΩΡΑ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΙΝΕΤΑΙ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. ΈΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΩ ΕΑΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΟ BLOG ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΛΥΔΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ.
( http://www.lydia-tigria.blogspot.com/) .ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΑΘΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΔΩΣΑ ΑΡΧΙΚΑ.

και κάποιες περαιτέρω σκέψεις... αληθινές, σκληρές αλλά ανθρώπινες

Πρώτη σκέψη ξανά: 

"Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για μένα, παλεύω για να ζήσω.."

Η ζωή είναι πολύτιμη

Ήτανε Δευτέρα αργά απόγευμα προς βράδυ. Καθισμένη στον γιατρό, περιτριγυρισμένη από χιλιάδες σκέψεις ακούγοντας τον με προσοχή και μη, να λέει τα "δικά" του..!! 

Έχω νέα μηνύματα ΣΟΣ στο σώμα. Εξήγηση: "Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για μένα, παλεύω για να ζήσω έστω και μια μέρα παραπάνω. Προσπαθώ να τον ρουφήξω, να περάσω όσο το δυνατό περισσότερες στιγμές μπορώ με αυτούς που λατρεύω και αξίζει να ζω μόνο και μόνο για αυτούς".

Σάστισα, "δάκρυσα", κόμπιασα. Πως να αντιδράσω; Τι να απαντήσω; Τι να πω; Οι λέξεις ξαφνικά έχασαν τη δύναμη τους. Διάβαζα το μηνύματα ΣΟΣ ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Έψαχνα απεγνωσμένα να βρω το λάθος. Κάτι δε θα διάβασα σωστά. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια όλο αυτό ξανά και ξανά να συμβαίνει σε ένα σώμα όλα αυτά τα νέα μηνύματα αλλιώς τέρατα στο νεανικό μου κορμί..!!

Δεν φοβήθηκα. Ποτέ μου όμως. Απλά κουράστηκα να πονάω και άλλο τόσο θέλω να ζήσω..!! Τελικά ίσως και να φοβήθηκα. Ναι, τώρα θυμήθηκα πως φοβήθηκα για τους "άγνωστους φρικτούς μου φίλους-πόνους"..!!

Ήθελα να τελειώσει το ραντεβού να φύγουμε να πάω να χωθώ στο κρεβάτι μου, να ξεκουραστώ, να ανασάνω, να κλάψω, να ουρλιάξω, να κοιμηθώ, να κατεβάσω με ένα κουμπί το διακόπτη τον επεξεργαστή του μυαλού μου και να μη σκέφτομαι τίποτα. Προσεύχομαι στο Θεό, να δώσει κουράγιο και δύναμη στο νεανικό και αδύναμο σώμα μου να αντέξει, να γίνει κάτι και να αλλάξει τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Με ποια δύναμη, ένας άνθρωπος θα παλέψει από τη στιγμή που γνωρίζει, ότι σε λίγες μέρες πιθανότατα (ήδη ήρθαν) θα έρθουν ξαφνικά πιο φρικτοί πόνοι...; Η σιωπή!!! Πολλοί λένε πως ο θάνατος αποτελεί λύτρωση, γι’ αυτόν που πονά. Κάπου εδώ θα συμφωνήσω παρασυρώμενη απο τους πόνους και μόνο. Λύτρωση σε τι; Όταν ξέρεις ότι δε θα ξαναδείς αυτούς που λατρεύεις; Ότι δε θα τους αγκαλιάσεις ξανά; Ότι δεν θα τους φιλήσεις; Ότι, ότι... Ότι και άλλα τόσα ότι; Λύτρωση σε τι; Μπορεί να εξηγήσει κάποιος και σε μένα την αφελή, ποια ακριβώς είναι αυτή η λύτρωση; Για σκεφτείτε πόσο φτηνή ακούγεται, αυτή η περιβόητη λύτρωση του πόνου, όσο αφόρητος και να είναι, μπροστά στο θαύμα της ζωής και της αγάπης.

Περνούν αυτές οι σκέψεις στα γρήγορα και ταυτόχρονα βασανιστικά απο το ταλαιπωρημένο κεφάλι μου, μα αμέσως σκέφτομαι πως υπάρχει ελπίδα. Ναι υπάρχει ακόμα και μετά το τέλος μιας ζωής αυτού του συστήματος πραγμάτων. Και δεν εννοώ ότι υπάρχει μετα θάνατων ζωή αλλά σύντομα ο Πλάστης μας, ο Δημιουργός του Σύμπαντος θα φέρει όλα όσα μας υποσχέθηκε και δεν θα υπάρχει ούτε πόνος ούτε δάκρυα ούτε θάνατος πια. Και όλοι όσοι είναι νεκροί θα αναστηθούν εδω στη νέα γη που θα ζήσουμε όλοι μαζί το όνειρο της ζωής. 

Πολλοί απο εσάς πιθανότατα θα σκέφτεστε ότι σάλταρα και τα λέω αυτά. Δεν με ενοχλεί αυτό αλλά να ξέρετε πως αυτά που λέω είναι με πλήρη γνώση και επίγνωση κάθε αλήθειας και των πιστεύω μου...!!

...και τελικά είχε ξημερώσει. Άνοιξα τα μάτια μου και έστρεψα το βλέμμα μου στο ροζ μου τοίχο. Εκεί που κάνω όλα μου τα όνειρα. Εκεί που "χαζεύω τις σκέψεις μο" απέναντι. Σκέφτηκα πόσο ηλίθιοι μπορεί να γινόμαστε πολλές φορές Και εσύ και εγώ. Αναβάλλουμε και ακυρώνουμε το καθετί για το αύριο χωρίς να ξέρουμε αν θα υπάρχει. Χανόμαστε στο μέλλον χωρίς να ζούμε το παρόν, μοναχά υπάρχουμε σ’ αυτό. Γκρινιάζουμε, μεμψιμοιρούμε, φωνάζουμε, τσακωνόμαστε, αγχωνόμαστε για ότι ασήμαντο και παρακάμπτουμε το σημαντικό. Τρέχουμε μέρα-νύχτα, αρρωσταίνουμε για κάτι ευρώ ανύπαρκτα, που στην ουσία αν το καλοσκεφτείς δεν είναι τίποτα άλλο παρά χαρτιά. Μας κυρίευσε το χρήμα και η επιφάνεια ξεχνώντας την ουσία, την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, τη φιλία, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά. Όλα για το τίποτα. Για το πουκάμισο το αδειανό, όπως έγραψε και ο Σεφέρης. Μια ζωή άδεια, τόσο άδεια, που αντηχεί μόνο θόρυβος... 

...Ένας αντίλαλος μόνο... που βροντοφωνάζει μόνο για σωτηρία και για αληθινή λύτρωση.

Ζήσε το σήμερα. Η ζωή είναι πολύτιμη, κάποιοι παλεύουν γι’ αυτήν, μην την "κλωτσάς". Άκουσε με σου λέω: "παλεύω για αυτήν, μην μου την κλωτσάς εσύ για μια άδεια ζωή κυνηγώντας τον άνεμο του χρήματος με άδεια ψυχή..." 

...Ξέχνα το αύριο, μπορεί και να μην υπάρξει ή μπορεί και να είναι μια άλλη μέρα.

Ξαφνικά έρχεται το: 

"Μείνε Δυνατός"..!!

Δυο λεξούλες μόνο, τόσο εύκολες αλλά ακόμα τόσο δύσκολο στην πράξη. Όσο και να θέλεις να μείνεις δυνατός, όσο και να το παίζεις μαγκάκι... δεν γίνεται αυτό... σίγουρα λυγιζουμε. Αυτός που δεν λυγιζει ή αυτός που λέει πως δεν λύγισα, σίγουρα θα πέσει και δεν θα ξανά σηκωθεί ποτέ ξανά!!

Δύσκολες καταστάσεις. Πολύ δύσκολες. Όχι όμως ακατορθωτες... και ναι σε αυτή τη φάση δηλώνω κουρασμένη, λυγισμένη και δεν θέλω να σηκωθω κιόλας άμεσα. Θέλω να ζήσω μέχρι το μεδουλι τι θα πει κάποιος να λυγιζει. 

Η αγάπη μιας οικογένειας, κάποιων ξεχωριστών φίλων, ενίοτε φύλακες άγγελοι, και η πίστη μιας Νεφέλης, της Μαρίας-Νεφέλης (εμένα δηλαδή), της δικιάς μου αγάπης και πίστης για ζωή απο τον Θεό παρμένη δύναμη, με κρατούν δυνατή και συνεχίζω. 

Το συγκεκριμένο κείμενο το υπενθυμίζω διαρκώς ακόμη και σε μένα προσωπικά για να αντέχω μέσα απο τους φρικτούς αναξιοπρεπής πόνους και συνθήκες που ζω απέναντι στα τέρατα στον θάνατο και όλα αυτα μόνο σε ένα αδύναμο σώμα...!!

...ελπίζω όταν το διαβάςεις να αλλάξει κάτι και για τη δικιά σου κοσμοθεωρία...!!

Μαρία-Νεφέλη