tweety." Το Παλεύω Μέχρι Που Παλεύεται Και Όσο Μπορώ!!"

Thing Of you

Angel | Forward this Picture
zwani.com myspace graphic comments Myspace Hello Comments & Graphics

Beautiful | Forward this Picture

Unique Butterfly Angel

Butterfly | Forward this Picture

Angel sitting On the Moon

Angel | Forward this Picture ** Αν Και Ειναι Πολυ Δυσκολο Να Εισαι Αντιμετωπος Με Το Τεραστιο Τερας Ελπιζω Τουλαχιστον Να Καταφερω Να Πραγματοποιησω Τα Ονειρα Μου!! Απο Εκει Και Περα Δεν Με Ενοχλει Για Τιποτα. Οτι Και Να Συμβει Ειναι Ευπροσδεκτο Γιατι Αυτα Εχει Η Ζωη Που Μου Εμαθε Η Κοινωνια, Που Ετυχε Να Βρισκομαι Και Εγω Μεσα Σε Αυτην.**

Love Angel dear sister

Angel, Love | Forward this Picture

angel-desi-glitters-50

Angel | Forward this Picture

Thing Of you

Angel | Forward this Picture

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

ΓΕΙΑ ΣΑΣ..

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΙΑ-ΝΕΦΕΛΗ.  ΕΙΜΑΙ 23 ΚΑΙ ΜΙΣΟ. ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ BLOG ΓΙΑΤΙ ΙΣΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΜΟΥ ΒΟΗΘΗΣΩ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΓΙΑ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΛΥ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ. ΠΡΟΣΤΟΠΑΡΩΝ ΣΕ ΟΤΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΝΩ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΜΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑ. ΑΥΤΆ ΠΡΟΣΤΟΠΑΡΏΝ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΎΜΕ ΣΎΝΤΟΜΑ.




Και αυτό αφιερωμένο όπου κάποια στιγμή θα το δείτε στο βιβλίο της ζωής μου γραμμένο

Οι νεκροί στο δικό μου μονοπάτι
Όσο η ζωή δυσκολεύει, όσο τα τέρατα με κυριεύουν, οι
ζωντανοί λιγοστεύουν. Οι ζωντανοί αληθινοί φίλοι
και άνθρωποι. Δύσκολα άνοιξα τα μάτια μου σήμερα, λίγο
πριν χτυπήσει ο κώδωνας κινδύνου για τη ζωή μου. Αυτό
μου συμβαίνει από παιδί, αλλά εντάθηκε τα τελευταία χρό-
νια. Πρώτη σκέψη:
«Δεν έχω ούτε σήμερα τις δυνάμεις να σηκωθώ να αδρά-
ξω την ζωή».
Σκέπτομαι τους φυσιολογικούς, τους υγιείς που έχουν
την υγεία τους, αλλά μιζεριάζουν.
«Την ατυχία μου!» η επόμενη σκέψη.
Το αντίδοτο των σκέψεων βρίσκεται μέσα μου και δίπλα
μου, παντού, ο Παντοδύναμος. Ευτυχώς. Ώσπου να φτά-
σει το σώμα μου στο γεμάτο νεκρούς βαγόνι. Μπαίνω στο
τρένο. Εσύ θα άλλαζες γραμμή, εγώ αλλάζω σκέψεις. Το
δρομολόγιο με οδηγεί στον τελικό προορισμό μου, στα ζω-
ντανά – νεκρά όνειρά μου. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη
γωνιά μου, ακούω μια σπαρακτική φωνή. Αντιλαμβάνομαι
ότι εγώ κραυγάζω:
«Δεν μπορώ να αναπνεύσω, πονάω φρικτά, δεν αντέχω
άλλο, χάνομαι».
Έχω ιδρώσει, το βλέμμα μου φανερώνει απελπισία. Οι
όγκοι, η ασθένεια, η αδυναμία, το ανίσχυρο αίμα, οι φρικτοί
πόνοι στο κεφάλι και στην κοιλιά, μου παίρνουν τις ανάσες.
Παθαίνω κρίση και λιποθυμώ. Οι διπλανοί μου, που κάθο-
νται στο βαγόνι, ούτε που με κοιτάζουν. Δεν κουνιέται κα-
νείς. Περιμένω, με χαμένες τις αισθήσεις, ένα χέρι βοηθείας
αλλά τίποτα. Τι γίνεται τελικά;
Στη διαδρομή, έως την επόμενη στάση του ονείρου που
θα ακολουθήσει, φωνάζω σπαρακτικά επειδή οι ανάσες μου
τελείωσαν. Σηκώνομαι όρθια, το σώμα μου έχει μια κλίση
προς τα πάνω σαν να προσπαθώ να βγω πάνω από όλους,
για να αναπνεύσω.
«Δεν νιώθετε, βρε σεις», ψιθυρίζει η μάνα.
Ο οδηγός του τρένου έρχεται στο βαγόνι και, με πολύ
αυστηρό ύφος, λέει στη μάνα:
«Σας παρακαλώ, κυρία, περάστε έξω κι εσείς και το παιδί
σας».
Μεταφράζω: φύγετε από αυτή την κοινωνία που δεν σας
χωράει.
Σκέπτομαι γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, για-
τί της μιλάει έτσι.
«Τι έκανε λάθος η μάνα;»
Με βοηθάει να βγω έξω. Την ώρα που αποβιβάζομαι,
φωνάζω:
«Το δικαίωμά μου στη ζωή ζητάω».
«Την ακούτε;» ψιθυρίζει με απελπισία η μάνα.
«Γιατί κοιτάζεις έτσι; Τι έπαθες; Τι σου συμβαίνει;»
Ένας ζωντανός ανάμεσα σε όλους αυτούς μου ρίχνει ένα
μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή μου δίνει
οδηγίες και μου βάζει λαστιχάκια οξυγόνου στη μύτη για να
πάρω τις ανάσες που μου στερούν τα τέρατα. Επανέρχομαι.
Ηρεμώ. Οι ανάσες μου ηρεμούν με τη βοήθεια του οξυγό-
νου. Αλλάζει το βλέμμα μου και ζητάω συγγνώμη.
«Σας ζητάει συγγνώμη», φωνάζει η μάνα. Πλησιάζω το
βαγόνι για να ξαναμπώ να συνεχίσω τα επόμενά μου όνει-
ρα. Κάνω να επιβιβαστώ. Δυο άντρες, καλοντυμένοι, με
γραβάτες, δεν μου επιτρέπουν να ονειρευτώ ξανά.
«Απαγορεύεται να μπεις», μου λένε.
Η μάνα, που με βοηθάει διαρκώς, τους ρωτά:
«Τι σημαίνει απαγορεύεται;»
Οι πόρτες κλείνουν, εγώ μένω απέξω, το τρένο φεύγει,
μαζί και το βαγόνι των ονείρων μου γι’ άλλη μια φορά.
«Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή
έχετε πεθάνει όλοι;»
Κλαίω. Δεν είναι μόνον οι κραυγές πόνου και η κραυ-
γή απόγνωσής μου, ούτε τα σπαρακτικά λόγια της μάνας,
που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί. Τι
έχουν πάθει; Δεν μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δά-
κρυά μου. Τα σκουπίζω. Ένας άντρας δίπλα μου με κοιτάζει.
«Τι με κοιτάζεις; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώ-
θεις;»
Άλλος ένας άγνωστος ζωντανός, γύρω στα πενήντα,
κλαίει κι αυτός μαζί μου. Δεν προλαβαίνω να μαζέψω τα
δάκρυα και τρέχουν κι άλλα. Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε
εμείς για σας. Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώ-
νεστε να φτάσετε στη δουλειά σας. Που κοιτάζετε παγωμέ-
νοι, που μπροστά στην κραυγή απόγνωσης και απελπισίας
του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε.
«Σκεφτήκατε άραγε ποτέ πως μπορεί να βρεθείτε κι εσείς
στη θέση μου;» λέω με λυγμούς.
Η μάνα με βοηθάει να αρθρώσω τις λέξεις μου μετά βίας
κι αναρωτιέται:
«Δεν ξέρω πως τα καταφέρνεις».
Περπατώ αποκαμωμένη με σκυφτό το κεφάλι μαζί με τη
μάνα. Θέλω να μιλήσω σε κάποιον ζωντανό. Το λέω. Κλαίω.
Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στενοχώρια και τα:
«Δεν θέλω να ζω εδώ, στην κοινωνία αυτή που δεν με
θέλει».
Εδώ, η ζωή μου δυσκολεύει. Πολλά τέρατα στριμώχνο-
νται σ’ ένα σώμα αδύναμο και αβοήθητο. Νόμιζα πως θα
αντέξω. Εσύ, από τη μεριά σου σκέφτεσαι: Μήπως πρέπει
να συνεχίσεις να είσαι εκείνος που θα με βοηθήσει; Το δι-
απιστώνεις ότι χάνομαι! Από την άλλη δεν αντέχω πλέον
να τους κοιτάζω όλους αυτούς τους αδιάφορα παγωμένους.
Καθώς φτάσαμε στο σπίτι, ακόμη μια φορά αβοήθητες,
η μάνα κι εγώ, μια νέα κοπέλα βαριά άρρωστη. Τότε δι-
απίστωσα ότι φώναζα από μέσα μου, βουβά, όσα δεν είπα
στους δυο καλοντυμένους άντρες με τις γραβάτες που δεν
μου επέτρεψαν να μπω στο τρένο.
«Εσείς μας φέρατε έως εδώ!»
Πόσες φορές να το επανέλαβα άραγε;
Την ξέρω την αδιαφορία της κοινωνίας προς ένα άρρω-
στο άτομο. Είναι σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία, που σου κό-
βει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως, δεν είναι αυτό.
Θάνατος είναι τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που
με παρακολουθούν συνεχώς να χάνομαι. Τα σώματά τους
έχουν παγώσει από τον θάνατο.
Ήμουνα η μόνη με ζεστό ακόμη χνώτο και φώναζα:
«Βοήθεια, δεν αντέχω άλλο, πονάω φρικτά και πρέπει
να νοσηλευτώ κάπου, αλλά δεν μπορώ. Πρέπει να μεταβώ
στο εξωτερικό για καλύτερη ποιότητα και όχι ποσότητα
ζωής. Και δεν μπορώ!»
Η μάνα, μία ακόμη ζωντανή και μαζί της τέσσερις ή πέ-
ντε άλλοι μου κρατούν το χέρι κάθε φορά. Αυτοί, οι μόνοι

ζεστοί, είναι ζωντανοί.

Μαρία-Νεφέλη



14 σχόλια:

Basano είπε...

ΚΟΥΚΛΑ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΓΛΥΚΕΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ.ΣΕ ΣΕΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ... ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΑΙ ΟΜΩΣ Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ!!!!!! ΕΙΜΑΙ ΠΡΩΝ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ... ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΟΤΙ ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΑΠΟΙΟΙ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ.ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΕΛΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ,ΠΑΛΕΨΕ, ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ!!!!!!!!!

Not me είπε...

Γειά σου tweety...
Ελπίζω όλα να πάνε καλά,να έχεις πίστη πως όλα θα είναι καλά.Είναι δύσκολη η περίπτωση,άδικη,άνιση ίσως.Πρέπει να πιστέψεις στο καλύτερο όσο και αν είναι αδύνατο,όσο και να δείχνει πως ίσως να μην γίνει.Ξέρω πως είναι να στο λέει κάποιος απ'έξω,είναι πολύ εύκολο,και δεν μπορώ να έρθω στην θέση σου..Μπορώ να σου στείλω μια αγκαλιά ελπίδας και αγάπης,μια σκέψη μου θα ανήκει και σε σενα....

Δημήτρης είπε...

Δύναμη στέλνω και έχε πίστη όλα καλά θα πάνε θα δείς!!!
Είμαστε μαζί σου!!!
Νοερά μεν μαζί σου δε...

Η ζωή δεν επιδέχεται φόβους, είσαι πιο δυνατή από οτιδήποτε...
Θα τα ξαναπούμε σίγουρα!

Μαρία είπε...

Μην ανησυχείς για τίποτα.Ο οργανισμός του κάθε ανθρώπου μπορεί να κάνει θαύματα.Εμένα ένας φίλος με σοβαρή ασθενεια (στην ηλικία σου) έγινε καλά.
Να ακολουθείς τον κατάλογο του διάσημου νοσοκομείου Johns Hopkins σχτικά με το τι πρέπει να αποφεύγουμε και τι να προτιμάμε:
1)Η ζάχαρη και τα γλυκά τρέφουν τα καρκινικά κύτταρα.Και η ασπαρτάμη είναι βλαβερή.
2)Το γάλα κάνει το σώμα να παράγει βλέννα και ο καρκίνος τρέφεται από αυτήν.
3)Να αποφεύγεται το επιτραπέζιο αλάτι και να προτιμάται το αγνό θαλασσινό αλάτι.
4)Το κρέας δημιουργεί όξινο περιβάλλον που τρέφει τα καρκινικά κύτταρα.Αρα να καταναλώνεται σε μικρή ποσότητα.
5)Να προτιμούνται φρούτα, λαχανικά και χυμοί φρούτων.
6)Να αποφεύγεται ο καφές,το μαύρο τσάϊ και να προτιμάται το πραάσινο τσάϊ.
7Οχι νερό της βρύσης, αλλά να προτιμάται νερό φιλτραρισμένο.
7)Ενισχύουν το αναοσοποιητικό σύστημα οι βιταμίνες C,E,Σελήνιο.
8)Να αποφεύγεις την ρηχή αναπνοή και να επιδιώκεις να παίρνεις βαθειές αναπνοές για να παίρνεις οξυγόνο μια και τα καρκινικά κύτταρα δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν σε οξυγονωμένα περιβάλλοντα.
9)Να επιδιώκεις το γέλιο και να αποφεύγεις την στενοχώρεια, την πίκρα και τον θυμό.
Και να ξέρεις ότι όλα θα πάνε καλά.
Αν τυχόν κάνεις ακτινοβολίες να πίνεις πριν και μετά ένα ποτήρι φρέσο χυμό πορτοκάλι που εξουδετερώνει την τυχόν βλάβη από τις ακτινοβολίες.

Εφη είπε...

Μαρια μου, καλη Ανασταση κοριτσακι μου. Ειμαι σιγουρη πως Ο ΧΡΙΣΤΟΣ θα σε βοηθησει να αναστηθεις και συ μαζι του. το Αγιο φως θα φωτισει και την δικη σου ψυχη και θα σου δωσει κουραγιο να συνεχισεις τον αγωνα σου . ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
και καλη δυναμη μικρη μου.

golden είπε...

Κουράγιο. Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου όλα να πάνε καλά. Τον πέρασα αυτό τον Γολγοθά με τη μητέρα μου και μπορώ να καταλάβω. Πραγματικά σε θαυμάζω που έχεις το κουράγιο μέσα σε όλα αυτά να γράφεις, είναι τόσο σημαντικό να το ακούνε όλοι από πρώτο χέρι και να μην το αντιμετωπίζουν σαν ταμπού. Δύναμη και κουράγιο!Θα τα καταφέρεις!

panos είπε...

Mαρια μου σου ευχομαι απο τα βαθυ τις ψυχης μου ο καλος ΘΕΟΣ μας να σε βοηθηση να ξεπερασεις το προβλημα σου οσο ποιο ανοδοινα γινετε.Μη το βαζεις κατω,παλεψε. θελω να βγεις νικητρια απο αυτο τον αγωνα σου.

Unknown είπε...

μαρακι μου καλο κουραγιο ψυχουλα μου ελπιζω οταν ξαναγραψεις να μας πεις ςυχαριστα πραγματα......
ο θεος μαζι σου

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ...ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΠΕΡΙΤΤΟ .ΑΠΛΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΣΕ ΞΕΡΩ..
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΓΙΑΤΙ ΤΟ 'ΧΕΙΣ ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ.

ΜΑΡΙΑ

Ανώνυμος είπε...

ΓΛΥΚΟ ΜΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ. Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ....ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΒΟΗΘΗΤΑ....ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!!! ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ...ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΟΛΟΝΩΝ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ...ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ 3 ΜΗΝΩΝ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΜΟΥ ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΜΑΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑ....
ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΜΠΕΜΠΑ

Αϊάσανθος Ίων είπε...

Αγαπημένο μου Μαράκι

Δεν ξέρεις τι χαρά πήρα που έμαθα για το καταπληκτικό ιστολόγιό σου!

Ξεκινάω να σου δίνω σχόλια από αυτή την πρώτη σου ανάρτηση, επειδή μου αρέσει πάντα να τα πιάνω όλα από την αρχή, πάντα ν’ αρχίζω από το άλφα.
Και, το κυριότερο, επειδή είμαι υπερβέβαιος ότι κι εσύ πρόκειται πολύ σύντομα να ΤΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙΣ ΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΥΓΙΕΣΤΑΤΗ ΚΑΙ ΠΑΝΕΥΤΥΧΗΣ.

Θέλω να σου πω κατ’ αρχάς ότι είμαστε ομοιοπαθείς (ή σχεδόν ομοιοπαθείς).
Δεν πάνε πολλά χρόνια που πήγα κι εγώ, έναν (άλλον έναν...) καταραμένο Γενάρη για μια απλή, όπως νόμιζα, εξέταση στα εξωτερικά ιατρεία ενός νοσοκομείου και βρέθηκα να εισάγομαι για επείγουσες εξετάσεις, οι οποίες έδειξαν τελικά ότι έπασχα από λέμφωμα.
Από τη στιγμή που διαπιστώθηκε η ασθένειά μου, ήμουν περισσότερο από βέβαιος ότι θα την κατανικούσα. Χρειάστηκε όμως να περάσω πρώτα τον δικό μου Γολγοθά. Η αρχική ύφεση της ασθένειας, μετά τον κύκλο των χημειοθεραπειών και των μονοκλωνικών αντισωμάτων, δεν κράτησε για πολύ, και η υποτροπή που ήρθε ήταν άσχημη κι επίμονη.
Έτσι, κι αφού ένας από τους θεράποντες γιατρούς μου (καλή του ώρα, και σε όλους τους άλλους που με φρόντισαν) έφτασε να πει, «Είτε σας δίνουμε είτε δεν σας δίνουμε τα μονοκλωνικά, είναι ένα και το αυτό», ξεκίνησε η μακρά Μεγάλη Εβδομάδα μου, με μια χημειοθεραπεία βόμβα και αυτόλογη μεταμόσχευση, με την απερίγραπτη εξάντληση που εσύ γνωρίζεις πολύ καλύτερα από μένα, με αφόρητους πόνους για μήνες ολόκληρους στα χέρια, με αδυναμία να ελέγξω τα δάχτυλά μου, με απώλεια αφής (που εξακολουθεί μέχρι σήμερα, αλλά πολύ ελαττωμένη) σε μερικά από αυτά, με μια διαρκώς εντεινόμενη επιθυμία μου να πεθάνω, γιατί πίστευα πια πως δεν ήμουν παρά ένα άχρηστο και βλαβερό φορτίο για τους αγαπημένους μου και την κοινωνία.
Όμως άντεξα! Χάρη στην αγάπη των δικών μου, χάρη στη δύναμη της ύπαρξής μου – ναι, αυτή την ανυπολόγιστη κι αστείρευτη δύναμη που όλοι οι άνθρωποι διαθέτουν και, μολοντούτο, φυτοζωούν οικτροί και δυστυχείς.

Το σχόλιο που σου έχω ετοιμάσει είναι τεράστιο, κι έτσι το κόβω σε μικρά για να το δεχθεί ο μπλόγκερ.
Αλλά πριν σου δώσω τα υπόλοιπα κομμάτια του, σου στέλνω αμέσως τώρα και ένα μέιλ. ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ, τη δεύτερη μεγάλη ενότητά του.

Αϊάσανθος Ίων είπε...

Κι όχι μόνο άντεξα, αλλά έγινα τόσο καλά, ώστε πριν λίγο καιρό, κατά την τακτική επίσκεψή μου στο νοσοκομείο, έφτασα να πω στο γιατρό που με είδε ότι τώρα είμαι καλύτερα από όσο ήμουν στα σαράντα μου, δηλαδή πολλά χρόνια πριν μου εκδηλωθεί η αρρώστια. Και ο γιατρός, αφού με εξέτασε, μου είπε απλά: «Όλα είναι με το μέρος σας»!
Όταν άρχισε να διαφαίνεται καθαρά η βελτίωσή μου, ήμουν στα 55. Στην ηλικία με τον αριθμό που αποτελεί το άθροισμα των 10 πρώτων αριθμών (1+2+3+4+5+6+7+8+9+10=55), τον αριθμό που είναι ο λεξάριθμος της λέξεως ΕΝ (ένα): Ε+Ν = 5+50 = 55. Σου τα γράφω αυτά επειδή έχω πια μάθει, και χάρη σ’ αυτό πετυχαίνω πια πράγματα που φαντάζουν απίστευτα, να μην προσπερνάω τίποτε, αλλά να προσέχω και την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια, ακολουθώντας τη σοφή συμβουλή του πάνσοφου Ελύτη μας «Και πολλά μέλλει να μάθεις / αν το ασήμαντο εμβαθύνεις / και μια μέρα θα ’ρθει βοηθούς ν’ αποκτήσεις». Ειρήσθω εν παρόδω ότι έχω ήδη αποκτήσει αρκετούς βοηθούς!

Έρχομαι τώρα να σχολιάσω ορισμένα σημεία από αυτά που διάβασα στο ιστολόγιό σου, αφού πρώτα σου ζητήσω συγγνώμη για την παρατεταμένη περιαυτολογία μου.

Δεν αποφάσισαν οι καταστάσεις για την κατ’ ευφημισμόν ευτυχία σου, αλλά οι υποχθόνιοι εχθροί του ανθρώπου, της ανεπανάληπτης Γης μας και της Ζωής ολόκληρης. Σ’ το λέω και σ’ το υπογράφω, έχω στα χέρια μου αδιάσειστα στοιχεία, τα οποία θα βγάλω στη δημοσιότητα εν καιρώ (μάλιστα, έχω ήδη αρχίσει να τα λέω απ’ έξω απ’ έξω, από ’δώ κι από ’κεί). – Ένας τέτοιος εχθρός της Ζωής είναι, πολύ πιθανόν, και ο ανώνυμος που σου έγραψε ότι δεν έχεις δικαίωμα ζωής και βρίζει όλους όσους σε περιβάλλουν με την αγάπη τους. Εάν πράγματι αυτός ο άνθρωπος (;) είναι τελείως πωρωμένος εχθρός της Ζωής, είναι μάλλον αδύνατον να αποδεχθεί ποτέ τη συμβουλή που τόσο μεγαλόκαρδα του έδωσες εσύ. Κάνεις όμως πολύ σωστά που δεν διαγράφεις τα σχόλιά του, διότι, με τον εκπληκτικό τρόπο που τον αντιμετωπίζεις, το κέρδος είναι διπλό και τριπλό, αφού αφ’ ενός παραδίδεις ένα ανυπολόγιστης αξίας μάθημα σε όλους εμάς τους υπόλοιπους για να ξέρουν πώς να συμπεριφέρονται σε τυχόν παρόμοιες καταστάσεις, και αφ’ ετέρου ασκείσαι η ίδια με τον καλύτερο τρόπο κι έτσι αυξάνεις τη δύναμή σου.

Αϊάσανθος Ίων είπε...

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΠ’ ΟΥΔΕΝΙ ΜΟΝΗ, ΒΓΑΛ’ ΤΟ ΑΥΤΟ ΑΠ’ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΑΠΑΞ ΚΑΙ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ!
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ! ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!


Δες κι ετούτο, που είναι από το εκπληκτικό, κατά τα φαινόμενα, βιβλίο του Γάλλου μαθηματικού Ντενί Γκετζ «Το θεώρημα του παπαγάλου», το οποίο ανακάλυψα (εντελώς «τυχαία», κι αυτό!...) μόλις χθες:
«Καταφέρνουμε πάντα να συμβεί αυτό για το οποίο αμφιβάλλουμε περισσότερο».

Έγραψες στις 19 Φεβρουαρίου ότι η πίστη σου δεν είχε τόση ισχύ για να τα βάλει με γίγαντες, τέρατα και ύπουλους εχθρούς.
Ίσως να είναι πράγματι έτσι. Ακόμα και τότε, όμως, το μόνο που σημαίνει αυτό είναι το ότι η πίστη σου δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να αποκτήσει αυτή την αναγκαία ισχύ, πράγμα όμως που κάλλιστα το μπορεί. Και ξέρεις γιατί σου το λέω ετούτο; Διότι η πίστη είναι στην πραγματικότητα βαθύτατη και αλάνθαστη γνώση: η λέξη «πίστη» προέρχεται, κατά τη δική μου άποψη, από τη λέξη «επίσταμαι» (που σημαίνει γνωρίζω καλά). Και είναι βαθύτατη κι αλάνθαστη αυτή η γνώση, διότι, όπως έχει πει ο Σωκράτης, η μάθηση δεν είναι τίποτε άλλο από ενθύμηση πραγμάτων που η ανθρώπινη ψυχή γνωρίζει από το παρελθόν αλλά τα έχει λησμονήσει. Και προσέθεσε ο Σωκράτης ότι η ψυχή γνωρίζει τα πάντα. Επομένως, δεν είναι καθόλου δύσκολο –ιδίως για ανθρώπους σαν εσένα– το να αποκτηθεί η ανώτατη ισχύς της πίστεως, δηλαδή η υπέρτατη και ακατανίκητη γνώση.

ΠΟΤΕ
δεν θα μπορέσεις να πεις, «Ζωή σε νίκησα», διότι η ζωή είναι ανίκητη. ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ! ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΝΙΚΗΣΕΙΣ!

Αϊάσανθος Ίων είπε...

«ΚΑΘΕ ΣΤΟΧΟΣ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ ΜΟΥ"!!** **ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΜΟΥ ΓΕΝΙΚΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΙ ΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!**»

Κάνε τον κάθε στόχο σου την ίδια την ύπαρξή σου, ανεπιφύλακτα κι ολοκληρωτικά, τόσο που να μην είσαι η Μαρία, αλλά ο εκάστοτε στόχος σου και τίποτε άλλο! Αρκεί, εννοείται, οι στόχοι που κάθε φορά βάζεις να είναι ωραίοι και υψηλοί, άξιοι να τους υπηρετήσεις μέχρι θανάτου. Η επιτυχία σου θα είναι όχι μόνο εξασφαλισμένη, αλλά και πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που θα έχεις επιδιώξει.
Αυτό που σου λέω δεν είναι φαντασιοκοπίες ή ευσεβείς πόθοι, αλλά ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ από την προσωπική μου εμπειρία.
Και δεν σου το λέω ωθούμενος μονάχα απ’ τη δική μου εμπειρία, αλλά κι επειδή κατάλαβα, από όσα γραφτά σου διάβασα, ότι είσαι ένα άτομο που δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο απ’ το τέλειο, κι ακόμη ότι έχεις ήδη, αν και νεαρότατη, βρει τον τρόπο για να πετυχαίνεις μαγικά θαύματα και να μεταλαμπαδεύεις αυτόν τον τρόπο και στους άλλους.

Περιμένω να δω σύντομα μιαν απάντησή σου, ΜΕ ΤΗ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣ ΚΑΛΑ, ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ.

Σου χαρίζω μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου
ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
αν και θαρρώ πως δεν το έχεις πια ανάγκη.