Να τι ζητώ ρε ζωή μου,
να γίνω ένα μικρό φυλαχτό.
Χωρίς χρώματα..
χωρίς πέτρες…
όχι χρυσό…
πάνω σου να κρεμαστώ.
Να με φοράς στο σώμα της καρδιάς σου…
να ταξιδεύω στους κόσμους σου.
Να μην μιλώ…
να μην δακρύζω..
ούτε να γελώ.
Να βλέπω μόνο…
ότι θωρούν τα μάτια σου.
Έτσι…
να καταλάβω και εγώ…
πως κοιτάζουν οι υγιείς ανθρώποι…
εμάς του ασθενείς ανθρώπους.
Μαρία-Νεφέλη
2 σχόλια:
Με αγαπη Μαρια μου! Μονο τοτε ειναι αληθινα ΥΓΙΕΙΣ αν κοιταζουν τους ασθενεις με ΑΓΑΠΗ. Ο,τιδηποτε αλλο σημαινει πως οι ιδιοι ειναι πιο αρρωστοι...
Ομορφε Αγγελε μου!!Εισαι αυτο το μικρο φυλαχτο που ζητας να εισαι γιατι τετοια αληθεια που εκπεμπουν τα ματια σου δυσκολα και σπανια τη βρισκεις στον κοσμο μας!Εισαι ιδια η Αληθεια,γεματη αγαπη!Θωρεις τον κοσμο με τετοιο μαγικο και ξεχωριστο τροπο!Η φιλη σου...
Δημοσίευση σχολίου