Σκόρπιες σκέψεις και συναισθήματα ενός ανήσυχου μυαλού..

Ξερω πως η ζωη ειναι ανασα, ανασα ελευθεριας,..προσπαθω να το νιωσω αυτο..μου λειπει τοσο πολυ...ποσο θα ηθελα να ειχα μια ανασα ελευθεριας!!!
φευγω…..για να χωθω στην ψυχη μου…δεν εχω τη δυναμη πια…οσο και να προσπαθησα ματαια ηταν και ειναι ολα. παιδι ημουν τοτε οπως παιδι ειμαι ακομα..(με την εννοια πως δεν ξερω να αντιμετωπισω την κατασταση γιατι δεν ξερω, ισως θα επρεπε να μαθω, μα οσο και να προσπαθησα δεν τα καταφερα..) και δεν τα αντεχω ολα αυτα.. οι μεγαλοι παντα αντεχουν πιο πολλα και δεν πονανε τοσο... κανεις τουλαχιστον δεν το δειχνει. δεν ειμαι παραξενη, μιζερη, ουτε διαφορετικη απο εσενα που θα με διαβασεις... εξασθενισμενη ειμαι, μα κουραζομαι καθε τοσο που πρεπει να το κρυβω… γιατι βαρεθηκα πλεον να προσπαθω και να νομιζω πως ολα θα πανε καλα… δεν μπορω παντα να χαμογελω και μετα τα αστερια να μαζευουν τον πονο μου. όχι, δεν αντεχω αλλο. φευγω για να χωθω στην ψυχη μου....

φευγω γιατι πονος και χαρα δεν συμβαδιζουν και δεν τα θελω ετσι στον κοσμο μου εγω... δε ζητω ουσια πια… φευγω κι ας μην με αγγιζει τιποτα… κι ας ποναω ακομη… κι ας μη με γεμιζει τιποτε…εκει ομως θα βρω την νυχτα που θελω να ηρεμησω απο ολα που προσπαθουν να μου στερησουν την ζωη μου, ετσι οπως την ονειρευτηκα… αν τα καταφερω… αν αντεξω το δρομο…. γιατι κι αυτος δυσκολος μου μοιαζει. "ειμαι αδυναμη." μην με πολεμας επιτελους ρε ζωη... δεν αντεχω αλλο… φευγω.....

δεν ξερεις ποσο αδεια νιωθω. δε ζηταω πλεον ν' ανοιξουν οι ουρανοι….. μονη τρεχω στο λαβυρινθο… μονη στα στενα του λαβυρινθου μου. μονη τον αφησα να χτιστει μα πιστεψε με δεν ηταν επιλογη μου... άφησα να μπουνε τερατα μεσα… μια ολακερη ανασα ελπιδας αν υπαρχει θα ειναι ωραια... δεν υπαρχει ομως. έτσι κι αλλιως δεν μπορω να κοιταξω τη ζωη καταματα, φοβαμαι… δεν με νοιαζει πια. αυριο φευγω να χωθω στην ψυχη μου που μονο αυτη εμεινε αλωβητη απο ολα..

ξερεις γιατι φευγω? ξερεις γιατι οι νεραιδες εχουν φτερα? για να πετουν μακρια. ελευθερες. όποτε θελησουν. χωρις να σου πουν γιατι φευγουν. όσοι δεν εχουν φτερα περπατουν αργα. πρεπει να δικαιολογουν καθε τους κινηση, καθε τους βημα. γιατι σκονταψες? γιατι ζαλιστηκες? κουραστηκα... δεν αντεχω αλλο... εκει που παω να πιστεψω πως ολα θα πανε καλα γιατι υπαρχει μια ελπιδα στο βαθος που θα με κανει καλυτερα, αμεσως μετα μου λενε τα αποτελεσματα… οι νεραιδες μπορουν και να δακρυσουν ξερεις. να ξεσπασουν οταν το θελησουν. οι θνητοι διχως φτερα τα πετουν ολα σε μια αδιαφορη γωνια της ψυχης μαζευοντας τον πονο κομματι κομματι και τον πετουν ς' ενα κομματι χαρτι. και γιατι παλι εκει? και γιατι δεν μπορουν να μιλησουν?

φευγω γιατι χανεται ο κοσμος μου. όλα τα ονειρα που εχτισα. κεινα που νομιζα πως θα γινουν πραγματικοτητα.. κεινα που ονειρευομαι χρονια …σημερα γκρεμιζονται μοναχα με μια ανασα. με μια κουβεντα απ' αυτους που ειχα ελπιδες να μου δωσουν….ίσως το αυριο να ειναι αλλιωτικο. δεν εχω αλλο κουραγιο….

ο χρονος εξαφανιζεται, η στιγμη στροβιλιζεται, γινεται αιωνιοτητα ...μονη εχω να παλεψω ενα μεγαλο σκοτεινο δρομο μερα-νυχτα και να παραμιλω στο χαρτι. ...

υγ1: " κι εμεινα εκει πεσμενος αγγελος σε μιαν ασφαλτο απο σκληρο τσιμεντο . ο ηλιος εκαιγε το προσωπο μου και τα τσακισμενα μου φτερα ανημπορα να υψωθουν και παλι , αφησαν σημαδια ΄πανω στην λασπη που δημιουργησαν τα πρωτοβροχια ενω οι δεικτες του ρολογιου ετρεχαν πατοντας γκαζι και προσπερνωντας τις αναμνησεις μου που εστεκαν στο απεναντι πεζοδρομιο να με κοιταζουν ουρλιαζοντας πως ειναι ακομη εδω ... πως , παντα , εδω θα ειναι ...