ΑΚΟΜΗ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ....

ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΟΛΟΥΣ ΜΑ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΣΑΣ. (ΠΑΙΔΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΔΕΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΣΑΣ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ.......) ΝΑ ΣΑΣ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΡΚΙΝΟΣ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΟΥ. ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΛΕΝΕ. ΌΜΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΕΣ, ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΧΗΜΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΩ ΚΑΙ ΚΑΠΟΥ. ΌΣΟ ΓΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΓΕΝΙΚΩΣ ΕΧΩ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΑΛΛΑ ΠΑΛΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΒΟΤΑΝΩΝ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΩ ΜΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑΤΕ ΗΔΗ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΣΤΕΙΛΑΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ. ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΧΑΡΤΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΟ 2001 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2006 ΤΡΕΧΑΜΕ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΣΕ ΔΗΘΕΝ ΕΞΙΔΕΙΚΕΥΜΕΝΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ, ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΧΗΜΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΛΛΑ....... ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΝ GIVE UP ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΦΙΛΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥΝ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ GIVE UP ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΑΣΧΕΤΩΣ ΑΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΓΙΝΟΜΑΙ ΧΑΛΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ, ΟΜΩΣ Η ΔΥΝΑΤΗ ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ ΜΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ.

ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΡΕΥΝΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΒΑΘΜΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΟΤΙ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΓΕΝΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΔΙΑΓΝΩΣΗ, ΟΜΩΣ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ.

**ΠΡΟΣΤΟΠΑΡΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΧΗΜΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ.**

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΥΘΥΝΟΦΟΒΙΑ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ΄. ΌΜΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΜΕ ΝΟΣΗΛΕΨΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΧΗΜΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΟΥ ΑΡΧΙΚΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΡΕΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΧΡΕΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΕΙΝΕ ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΝΑ ΠΡΑΞΗ Η ΟΠΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΓΙΑΤΙ ΣΠΟΥΔΑΖΩ ΑΦΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΧΑΛΙΑ ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΞΑΝΑΕΙΠΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ.

ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΤΕ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΑΛΛΑ ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ ΜΟΥ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΤΟ BLOG ΜΟΥ ΑΓΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΟΤΙ ΟΣΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΜΑΘΟΥΝ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΤΡΕΞΟΥΝ ΣΤΟ BLOG ΑΠΟ ΚΑΛΗ ΘΕΛΗΣΗ ΦΥΣΙΚΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ BLOG. ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΩ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ.

ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΜΟΥ. ΕΓΩ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΠΟΝΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ. ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ....

ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ. ΕΛΠΙΖΩ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΤΕ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ. ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΠΡΟΣΤΟΠΑΡΩΝ ΝΑ ΜΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΩ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΔΙΟΤΙ ΟΠΩΣ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΝΗΣΙ. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΜΙΑ ΓΕΥΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΝΟΣ ΠΡΟΚΕΙΤΕ, ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΣ ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ, ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΤΩ. ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΗ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΚΑΝΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΧΗΜΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΩ ΣΕ ΚΑΜΙΑ. ΕΠΙΣΗΣ ΕΚΑΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΑΛΛΑ ΠΑΛΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΤΩΡΑ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΙΝΕΤΑΙ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. ΈΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΩ ΕΑΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΟ BLOG ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΛΥΔΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ.
( http://www.lydia-tigria.blogspot.com/) .ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΑΘΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΔΩΣΑ ΑΡΧΙΚΑ.

και κάποιες περαιτέρω σκέψεις... αληθινές, σκληρές αλλά ανθρώπινες

Πρώτη σκέψη ξανά: 

"Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για μένα, παλεύω για να ζήσω.."

Η ζωή είναι πολύτιμη

Ήτανε Δευτέρα αργά απόγευμα προς βράδυ. Καθισμένη στον γιατρό, περιτριγυρισμένη από χιλιάδες σκέψεις ακούγοντας τον με προσοχή και μη, να λέει τα "δικά" του..!! 

Έχω νέα μηνύματα ΣΟΣ στο σώμα. Εξήγηση: "Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για μένα, παλεύω για να ζήσω έστω και μια μέρα παραπάνω. Προσπαθώ να τον ρουφήξω, να περάσω όσο το δυνατό περισσότερες στιγμές μπορώ με αυτούς που λατρεύω και αξίζει να ζω μόνο και μόνο για αυτούς".

Σάστισα, "δάκρυσα", κόμπιασα. Πως να αντιδράσω; Τι να απαντήσω; Τι να πω; Οι λέξεις ξαφνικά έχασαν τη δύναμη τους. Διάβαζα το μηνύματα ΣΟΣ ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Έψαχνα απεγνωσμένα να βρω το λάθος. Κάτι δε θα διάβασα σωστά. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια όλο αυτό ξανά και ξανά να συμβαίνει σε ένα σώμα όλα αυτά τα νέα μηνύματα αλλιώς τέρατα στο νεανικό μου κορμί..!!

Δεν φοβήθηκα. Ποτέ μου όμως. Απλά κουράστηκα να πονάω και άλλο τόσο θέλω να ζήσω..!! Τελικά ίσως και να φοβήθηκα. Ναι, τώρα θυμήθηκα πως φοβήθηκα για τους "άγνωστους φρικτούς μου φίλους-πόνους"..!!

Ήθελα να τελειώσει το ραντεβού να φύγουμε να πάω να χωθώ στο κρεβάτι μου, να ξεκουραστώ, να ανασάνω, να κλάψω, να ουρλιάξω, να κοιμηθώ, να κατεβάσω με ένα κουμπί το διακόπτη τον επεξεργαστή του μυαλού μου και να μη σκέφτομαι τίποτα. Προσεύχομαι στο Θεό, να δώσει κουράγιο και δύναμη στο νεανικό και αδύναμο σώμα μου να αντέξει, να γίνει κάτι και να αλλάξει τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Με ποια δύναμη, ένας άνθρωπος θα παλέψει από τη στιγμή που γνωρίζει, ότι σε λίγες μέρες πιθανότατα (ήδη ήρθαν) θα έρθουν ξαφνικά πιο φρικτοί πόνοι...; Η σιωπή!!! Πολλοί λένε πως ο θάνατος αποτελεί λύτρωση, γι’ αυτόν που πονά. Κάπου εδώ θα συμφωνήσω παρασυρώμενη απο τους πόνους και μόνο. Λύτρωση σε τι; Όταν ξέρεις ότι δε θα ξαναδείς αυτούς που λατρεύεις; Ότι δε θα τους αγκαλιάσεις ξανά; Ότι δεν θα τους φιλήσεις; Ότι, ότι... Ότι και άλλα τόσα ότι; Λύτρωση σε τι; Μπορεί να εξηγήσει κάποιος και σε μένα την αφελή, ποια ακριβώς είναι αυτή η λύτρωση; Για σκεφτείτε πόσο φτηνή ακούγεται, αυτή η περιβόητη λύτρωση του πόνου, όσο αφόρητος και να είναι, μπροστά στο θαύμα της ζωής και της αγάπης.

Περνούν αυτές οι σκέψεις στα γρήγορα και ταυτόχρονα βασανιστικά απο το ταλαιπωρημένο κεφάλι μου, μα αμέσως σκέφτομαι πως υπάρχει ελπίδα. Ναι υπάρχει ακόμα και μετά το τέλος μιας ζωής αυτού του συστήματος πραγμάτων. Και δεν εννοώ ότι υπάρχει μετα θάνατων ζωή αλλά σύντομα ο Πλάστης μας, ο Δημιουργός του Σύμπαντος θα φέρει όλα όσα μας υποσχέθηκε και δεν θα υπάρχει ούτε πόνος ούτε δάκρυα ούτε θάνατος πια. Και όλοι όσοι είναι νεκροί θα αναστηθούν εδω στη νέα γη που θα ζήσουμε όλοι μαζί το όνειρο της ζωής. 

Πολλοί απο εσάς πιθανότατα θα σκέφτεστε ότι σάλταρα και τα λέω αυτά. Δεν με ενοχλεί αυτό αλλά να ξέρετε πως αυτά που λέω είναι με πλήρη γνώση και επίγνωση κάθε αλήθειας και των πιστεύω μου...!!

...και τελικά είχε ξημερώσει. Άνοιξα τα μάτια μου και έστρεψα το βλέμμα μου στο ροζ μου τοίχο. Εκεί που κάνω όλα μου τα όνειρα. Εκεί που "χαζεύω τις σκέψεις μο" απέναντι. Σκέφτηκα πόσο ηλίθιοι μπορεί να γινόμαστε πολλές φορές Και εσύ και εγώ. Αναβάλλουμε και ακυρώνουμε το καθετί για το αύριο χωρίς να ξέρουμε αν θα υπάρχει. Χανόμαστε στο μέλλον χωρίς να ζούμε το παρόν, μοναχά υπάρχουμε σ’ αυτό. Γκρινιάζουμε, μεμψιμοιρούμε, φωνάζουμε, τσακωνόμαστε, αγχωνόμαστε για ότι ασήμαντο και παρακάμπτουμε το σημαντικό. Τρέχουμε μέρα-νύχτα, αρρωσταίνουμε για κάτι ευρώ ανύπαρκτα, που στην ουσία αν το καλοσκεφτείς δεν είναι τίποτα άλλο παρά χαρτιά. Μας κυρίευσε το χρήμα και η επιφάνεια ξεχνώντας την ουσία, την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, τη φιλία, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά. Όλα για το τίποτα. Για το πουκάμισο το αδειανό, όπως έγραψε και ο Σεφέρης. Μια ζωή άδεια, τόσο άδεια, που αντηχεί μόνο θόρυβος... 

...Ένας αντίλαλος μόνο... που βροντοφωνάζει μόνο για σωτηρία και για αληθινή λύτρωση.

Ζήσε το σήμερα. Η ζωή είναι πολύτιμη, κάποιοι παλεύουν γι’ αυτήν, μην την "κλωτσάς". Άκουσε με σου λέω: "παλεύω για αυτήν, μην μου την κλωτσάς εσύ για μια άδεια ζωή κυνηγώντας τον άνεμο του χρήματος με άδεια ψυχή..." 

...Ξέχνα το αύριο, μπορεί και να μην υπάρξει ή μπορεί και να είναι μια άλλη μέρα.

Ξαφνικά έρχεται το: 

"Μείνε Δυνατός"..!!

Δυο λεξούλες μόνο, τόσο εύκολες αλλά ακόμα τόσο δύσκολο στην πράξη. Όσο και να θέλεις να μείνεις δυνατός, όσο και να το παίζεις μαγκάκι... δεν γίνεται αυτό... σίγουρα λυγιζουμε. Αυτός που δεν λυγιζει ή αυτός που λέει πως δεν λύγισα, σίγουρα θα πέσει και δεν θα ξανά σηκωθεί ποτέ ξανά!!

Δύσκολες καταστάσεις. Πολύ δύσκολες. Όχι όμως ακατορθωτες... και ναι σε αυτή τη φάση δηλώνω κουρασμένη, λυγισμένη και δεν θέλω να σηκωθω κιόλας άμεσα. Θέλω να ζήσω μέχρι το μεδουλι τι θα πει κάποιος να λυγιζει. 

Η αγάπη μιας οικογένειας, κάποιων ξεχωριστών φίλων, ενίοτε φύλακες άγγελοι, και η πίστη μιας Νεφέλης, της Μαρίας-Νεφέλης (εμένα δηλαδή), της δικιάς μου αγάπης και πίστης για ζωή απο τον Θεό παρμένη δύναμη, με κρατούν δυνατή και συνεχίζω. 

Το συγκεκριμένο κείμενο το υπενθυμίζω διαρκώς ακόμη και σε μένα προσωπικά για να αντέχω μέσα απο τους φρικτούς αναξιοπρεπής πόνους και συνθήκες που ζω απέναντι στα τέρατα στον θάνατο και όλα αυτα μόνο σε ένα αδύναμο σώμα...!!

...ελπίζω όταν το διαβάςεις να αλλάξει κάτι και για τη δικιά σου κοσμοθεωρία...!!

Μαρία-Νεφέλη

ΓΕΙΑ ΣΑΣ..

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΙΑ-ΝΕΦΕΛΗ.  ΕΙΜΑΙ 23 ΚΑΙ ΜΙΣΟ. ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ BLOG ΓΙΑΤΙ ΙΣΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΜΟΥ ΒΟΗΘΗΣΩ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΓΙΑ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΛΥ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ. ΠΡΟΣΤΟΠΑΡΩΝ ΣΕ ΟΤΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΝΩ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΜΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑ. ΑΥΤΆ ΠΡΟΣΤΟΠΑΡΏΝ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΎΜΕ ΣΎΝΤΟΜΑ.




Και αυτό αφιερωμένο όπου κάποια στιγμή θα το δείτε στο βιβλίο της ζωής μου γραμμένο

Οι νεκροί στο δικό μου μονοπάτι
Όσο η ζωή δυσκολεύει, όσο τα τέρατα με κυριεύουν, οι
ζωντανοί λιγοστεύουν. Οι ζωντανοί αληθινοί φίλοι
και άνθρωποι. Δύσκολα άνοιξα τα μάτια μου σήμερα, λίγο
πριν χτυπήσει ο κώδωνας κινδύνου για τη ζωή μου. Αυτό
μου συμβαίνει από παιδί, αλλά εντάθηκε τα τελευταία χρό-
νια. Πρώτη σκέψη:
«Δεν έχω ούτε σήμερα τις δυνάμεις να σηκωθώ να αδρά-
ξω την ζωή».
Σκέπτομαι τους φυσιολογικούς, τους υγιείς που έχουν
την υγεία τους, αλλά μιζεριάζουν.
«Την ατυχία μου!» η επόμενη σκέψη.
Το αντίδοτο των σκέψεων βρίσκεται μέσα μου και δίπλα
μου, παντού, ο Παντοδύναμος. Ευτυχώς. Ώσπου να φτά-
σει το σώμα μου στο γεμάτο νεκρούς βαγόνι. Μπαίνω στο
τρένο. Εσύ θα άλλαζες γραμμή, εγώ αλλάζω σκέψεις. Το
δρομολόγιο με οδηγεί στον τελικό προορισμό μου, στα ζω-
ντανά – νεκρά όνειρά μου. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη
γωνιά μου, ακούω μια σπαρακτική φωνή. Αντιλαμβάνομαι
ότι εγώ κραυγάζω:
«Δεν μπορώ να αναπνεύσω, πονάω φρικτά, δεν αντέχω
άλλο, χάνομαι».
Έχω ιδρώσει, το βλέμμα μου φανερώνει απελπισία. Οι
όγκοι, η ασθένεια, η αδυναμία, το ανίσχυρο αίμα, οι φρικτοί
πόνοι στο κεφάλι και στην κοιλιά, μου παίρνουν τις ανάσες.
Παθαίνω κρίση και λιποθυμώ. Οι διπλανοί μου, που κάθο-
νται στο βαγόνι, ούτε που με κοιτάζουν. Δεν κουνιέται κα-
νείς. Περιμένω, με χαμένες τις αισθήσεις, ένα χέρι βοηθείας
αλλά τίποτα. Τι γίνεται τελικά;
Στη διαδρομή, έως την επόμενη στάση του ονείρου που
θα ακολουθήσει, φωνάζω σπαρακτικά επειδή οι ανάσες μου
τελείωσαν. Σηκώνομαι όρθια, το σώμα μου έχει μια κλίση
προς τα πάνω σαν να προσπαθώ να βγω πάνω από όλους,
για να αναπνεύσω.
«Δεν νιώθετε, βρε σεις», ψιθυρίζει η μάνα.
Ο οδηγός του τρένου έρχεται στο βαγόνι και, με πολύ
αυστηρό ύφος, λέει στη μάνα:
«Σας παρακαλώ, κυρία, περάστε έξω κι εσείς και το παιδί
σας».
Μεταφράζω: φύγετε από αυτή την κοινωνία που δεν σας
χωράει.
Σκέπτομαι γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, για-
τί της μιλάει έτσι.
«Τι έκανε λάθος η μάνα;»
Με βοηθάει να βγω έξω. Την ώρα που αποβιβάζομαι,
φωνάζω:
«Το δικαίωμά μου στη ζωή ζητάω».
«Την ακούτε;» ψιθυρίζει με απελπισία η μάνα.
«Γιατί κοιτάζεις έτσι; Τι έπαθες; Τι σου συμβαίνει;»
Ένας ζωντανός ανάμεσα σε όλους αυτούς μου ρίχνει ένα
μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή μου δίνει
οδηγίες και μου βάζει λαστιχάκια οξυγόνου στη μύτη για να
πάρω τις ανάσες που μου στερούν τα τέρατα. Επανέρχομαι.
Ηρεμώ. Οι ανάσες μου ηρεμούν με τη βοήθεια του οξυγό-
νου. Αλλάζει το βλέμμα μου και ζητάω συγγνώμη.
«Σας ζητάει συγγνώμη», φωνάζει η μάνα. Πλησιάζω το
βαγόνι για να ξαναμπώ να συνεχίσω τα επόμενά μου όνει-
ρα. Κάνω να επιβιβαστώ. Δυο άντρες, καλοντυμένοι, με
γραβάτες, δεν μου επιτρέπουν να ονειρευτώ ξανά.
«Απαγορεύεται να μπεις», μου λένε.
Η μάνα, που με βοηθάει διαρκώς, τους ρωτά:
«Τι σημαίνει απαγορεύεται;»
Οι πόρτες κλείνουν, εγώ μένω απέξω, το τρένο φεύγει,
μαζί και το βαγόνι των ονείρων μου γι’ άλλη μια φορά.
«Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή
έχετε πεθάνει όλοι;»
Κλαίω. Δεν είναι μόνον οι κραυγές πόνου και η κραυ-
γή απόγνωσής μου, ούτε τα σπαρακτικά λόγια της μάνας,
που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί. Τι
έχουν πάθει; Δεν μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δά-
κρυά μου. Τα σκουπίζω. Ένας άντρας δίπλα μου με κοιτάζει.
«Τι με κοιτάζεις; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώ-
θεις;»
Άλλος ένας άγνωστος ζωντανός, γύρω στα πενήντα,
κλαίει κι αυτός μαζί μου. Δεν προλαβαίνω να μαζέψω τα
δάκρυα και τρέχουν κι άλλα. Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε
εμείς για σας. Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώ-
νεστε να φτάσετε στη δουλειά σας. Που κοιτάζετε παγωμέ-
νοι, που μπροστά στην κραυγή απόγνωσης και απελπισίας
του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε.
«Σκεφτήκατε άραγε ποτέ πως μπορεί να βρεθείτε κι εσείς
στη θέση μου;» λέω με λυγμούς.
Η μάνα με βοηθάει να αρθρώσω τις λέξεις μου μετά βίας
κι αναρωτιέται:
«Δεν ξέρω πως τα καταφέρνεις».
Περπατώ αποκαμωμένη με σκυφτό το κεφάλι μαζί με τη
μάνα. Θέλω να μιλήσω σε κάποιον ζωντανό. Το λέω. Κλαίω.
Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στενοχώρια και τα:
«Δεν θέλω να ζω εδώ, στην κοινωνία αυτή που δεν με
θέλει».
Εδώ, η ζωή μου δυσκολεύει. Πολλά τέρατα στριμώχνο-
νται σ’ ένα σώμα αδύναμο και αβοήθητο. Νόμιζα πως θα
αντέξω. Εσύ, από τη μεριά σου σκέφτεσαι: Μήπως πρέπει
να συνεχίσεις να είσαι εκείνος που θα με βοηθήσει; Το δι-
απιστώνεις ότι χάνομαι! Από την άλλη δεν αντέχω πλέον
να τους κοιτάζω όλους αυτούς τους αδιάφορα παγωμένους.
Καθώς φτάσαμε στο σπίτι, ακόμη μια φορά αβοήθητες,
η μάνα κι εγώ, μια νέα κοπέλα βαριά άρρωστη. Τότε δι-
απίστωσα ότι φώναζα από μέσα μου, βουβά, όσα δεν είπα
στους δυο καλοντυμένους άντρες με τις γραβάτες που δεν
μου επέτρεψαν να μπω στο τρένο.
«Εσείς μας φέρατε έως εδώ!»
Πόσες φορές να το επανέλαβα άραγε;
Την ξέρω την αδιαφορία της κοινωνίας προς ένα άρρω-
στο άτομο. Είναι σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία, που σου κό-
βει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως, δεν είναι αυτό.
Θάνατος είναι τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που
με παρακολουθούν συνεχώς να χάνομαι. Τα σώματά τους
έχουν παγώσει από τον θάνατο.
Ήμουνα η μόνη με ζεστό ακόμη χνώτο και φώναζα:
«Βοήθεια, δεν αντέχω άλλο, πονάω φρικτά και πρέπει
να νοσηλευτώ κάπου, αλλά δεν μπορώ. Πρέπει να μεταβώ
στο εξωτερικό για καλύτερη ποιότητα και όχι ποσότητα
ζωής. Και δεν μπορώ!»
Η μάνα, μία ακόμη ζωντανή και μαζί της τέσσερις ή πέ-
ντε άλλοι μου κρατούν το χέρι κάθε φορά. Αυτοί, οι μόνοι

ζεστοί, είναι ζωντανοί.

Μαρία-Νεφέλη