Να τι ζητώ ρε ζωή μου,
να γίνω ένα μικρό φυλαχτό.
Χωρίς χρώματα..
χωρίς πέτρες…
όχι χρυσό…
πάνω σου να κρεμαστώ.
Να με φοράς στο σώμα της καρδιάς σου…
να ταξιδεύω στους κόσμους σου.
Να μην μιλώ…
να μην δακρύζω..
ούτε να γελώ.
Να βλέπω μόνο…
ότι θωρούν τα μάτια σου.
Έτσι…
να καταλάβω και εγώ…
πως κοιτάζουν οι υγιείς ανθρώποι…
εμάς του ασθενείς ανθρώπους.
Μαρία-Νεφέλη
