ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΩΣ ΛΥΓΙΣΑ ΠΛΕΟΝ…
ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΖΩΗ… ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ…
ΜΑΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΩ..
ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ…
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ…
ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΜΩΣ ΡΟΛΟ ΟΥΤΕ ΕΙΜΑΙ ΘΕΑΤΗΣ …
ΝΑ ΚΛΑΨΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ…
ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ…
ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ…
ΙΣΩΣ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΑΤΙ ΜΠΟΡΩ…ΙΣΩΣ..
ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ…ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΛΑΙ ΣΟΥ, Η ΕΣΤΩ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ, ΟΠΩΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΧΑΡΗ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΝΟΕΡΑ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑΥΣΜΑ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ, ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙΣ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΚΡΑΤΑΣ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ, ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ... ΒΕΒΑΙΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ. ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ ΚΟΥΡΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ ΚΕΙΜΕΝΑ….
ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ.... ΤΟΛΜΗΡΗ... ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΜΠΗΚΑ ΣΤΗ ΜΑΧΗ...
ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ... ΟΤΙ Η ΜΑΧΗ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΑΝΙΣΗ...
ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΟΥ ΟΠΛΟ, Η ΔΥΝΑΤΗ ΜΟΥ ΠΙΣΤΗ ...
ΌΠΩΣ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ... ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΟ, ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΟΣΗ ΙΣΧΥ... ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΕΙ ΜΕ ΓΙΓΑΝΤΕΣ,ΤΕΡΑΤΑ... ΚΑΙ ΥΠΟΥΛΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ...
ΠΟΛΕΜΗΣΑ... ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ….
ΑΝΤΕΧΩ ΠΟΛΛΑ…ΜΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ ΜΕ ΤΟΣΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, ΑΠΑΘΕΙΑ ΓΥΡΩ ΜΟΥ..ΚΑΙ ΤΟΣΗ ΦΛΥΑΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ…ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΜΟΝΟ ΜΠΛΑ…ΜΠΛΑ…ΜΠΛΑ…ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ, ΤΑ ΦΤΩΧΑ ΜΟΥ ΟΠΛΑ..
..ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΛΕΩ ΠΩΣ 'ΕΧΩ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ, ΕΣΥ ΔΕ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ..
ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΑΣ ΠΩΣ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΟΛΑ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ.. ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙΣ ΤΩΡΑ?
**ΘΕΛΩ ΑΠΛΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΘΕΛΩ...ΜΑΛΛΟΝ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ Η ΘΕΣΗ ΜΟΥ..ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ Η ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ..**
**ΜΟΥ ΛΕΣ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΗ...**
**ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΥΤΗ, ΔΕ ΜΕ ΒΟΗΘΑΣ..**
**ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ..ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΟΥ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΣΕ ΠΟΛΕΜΑ...ΠΟΝΑΩ ΟΜΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΥΓΙΖΕΙΣ..(ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΑΣ)**
ΆΡΑΓΕ Η ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ... ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ, ΘΑ ΒΡΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΞΑΝΑ;;;; ΕΛΠΙΖΩ ΟΜΩΣ ΠΩΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ.. ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΑΜΩΣΩ..
ΞΕΡΩ ΠΩΣ Ο ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ. Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΑΨΟΓΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ. ΑΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΑΒΑΣΤΑΧΤΕΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟ ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ, ΚΛΑΙΕΙ, ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΜΑΖΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΟΥΝ ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ... Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΓΝΩΣΤΟΣ... ΜΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΛΑΜΠΕΡΟΣ! Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΤΟΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΦΩΣ!
... ΔΕ ΘΕΛΩ ΠΙΑ ΝΑ ΖΩ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΙΣΗ…
ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ, ΠΑΛΕΥΑ ΓΙΑ ΟΣΑ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΑΞΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΕΒΑΛΑ ΚΑΤΩ…. ΌΜΩΣ ΦΑΝΗΚΕ ΠΩΣ ΑΥΤΟ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΕΡΑΣ…
ΈΝΑΣ ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΚΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ ΧΩΡΙΣ ΣΩΣΙΒΙΟ….
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΠΙΑ....ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ....ΛΙΓΑ ΛΙΜΑΝΙΑ ..ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΥΡΤΟΥΝΕΣ....ΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ΦΩΤΕΙΝΟ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ...
ΚΙ ΑΝ ΕΙΠΑ ΠΩΣ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ, ΔΕΝ ΠΗΓΑΝ…
ΚΙ ΑΝ ΕΙΠΑ ΠΩΣ ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΠΕΣΩ, ΔΕΝ ΞΑΝΑΣΗΚΩΘΗΚΑ….
ΌΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΦΤΩ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΛΥΓΙΖΩ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΝΑΩ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. ΜΕ ΦΥΛΑΝΕ. ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ. ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΕΚΕΙΝΟΙ, ΤΩΡΑ ΔΕ ΘΑ ΥΠΗΡΧΑ ΟΥΤΕ ΕΓΩ. ΑΥΤΟΙ ΜΕ ΔΙΔΑΞΑΝ. ΑΥΤΟΙ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΟΥΝ: «ΞΥΠΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΧΑΜΕΝΑ…» ΣΚΥΒΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΗ, ΕΞΑΣΘΕΝΗΣΗ ΜΑ ΠΑΛΙ ΞΑΝΑΣΗΚΩΝΩΜΕ ΚΑΙ ΣΚΑΩ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ…. ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟ…ΣΚΟΥΠΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ: "ΌΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ."
ΕΛΠΙΖΩ ΠΩΣ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ… ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΩ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΩ ΜΙΑ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ…
ΑΚΟΜΗ ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΧΕΙΡΙΖΟΜΑΙ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΥΡΤΟΥΝΙΑΣΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ..
